Vanuit een oude cementfabriek tegen de Sint Pietersberg in Maastricht,
met uitzicht over de Maas, maakt Het Geluid sinds 2008 muziektheatervoorstellingen. Die plek aan de Maas is behalve een thuis ook een symbolische plek. Nog net in Nederland maar slechts vijf minuten van de Waalse grens, bevindt Het Geluid zich in een grensgebied tussen Nederland, Vlaanderen, Wallonië en Duitsland. Als theatermakers bewegen wij ons ook in tussengebieden;
tussen talen, disciplines en invloedssferen. Tussen muziek en theater, tussen kleine en grote verhalen, tussen abstract en concreet en tussen traditie en vernieuwing. Interdisciplinair denken vormt altijd de basis van de voorstellingen.
Het Geluid produceert en creëert haar muziektheatervoorstellingen in eigen beheer. Het zelf produceren van theater heeft ons een uitgesproken artistieke handtekening gegeven.
Het gezelschap is door samenwerkingen, actuele thema's, speelplekken en teksten een spin in het web van Nederland muziektheaterland en de gemeenschap in en rond Maastricht.
Het Geluid verbindt de frietkraam met de woonkamer met het operahuis met het instituut voor architectuur. Daarnaast vindt ons lokaal ontwikkelde werk ook vaak internationaal een weg.
Het Geluid speelde in Nederland, Duitsland, België,
het Verenigd Koninkrijk, Tsjechië, Bulgarije, Israël,
de Palestijnse gebieden en Zuid-Afrika.
Dit vaak in samenwerking met verschillende Nederlandse ambassades.
Op een betrokken, geëngageerde manier vindt Het Geluid artistieke en zakelijke partners, waaronder de Nederlandse Reisopera
(vaste samenwerkingspartner), Theater aan het Vrijthof
(artist-in-residence), de Veenfabriek, iArts Maastricht/Hogeschool Zuyd, La Monnaie (Brussel), European Opera Days, Castrum Peregrini, NaiM /Bureau Europa, Amnesty International en het Goethe-Institut.
Het Geluid zoekt altijd actief naar een relatie tussen de partners waarmee we samenwerken en maatschappelijk thema's voor voorstellingen. Zo maakten we in NaiM / Bureau Europa de voorstelling Malta, waarmee we de werelden van een nieuw architectenbureau in crisis samen met de vluchtelingenproblematiek in Malta samenbrachten. In samenwerking met de Nederlandse Reisopera creëerde Het Geluid Wesendonck lieder Heute, een voorstelling, over liefde en de Romantiek, die meereisde met de grote productie Tristan und Isolde.
Met de Veenfabriek maakte Het Geluid Gedeelde Kamers; in verschillende huiskamers in Nederland was deze muziektheatervoorstelling over herinnering en vergeten te zien.
HR : a burned out Opera ging over opgebrande werknemers. En met Headphone oratorium brachten we een hedendaags lijdensverhaal in de passietijd naar stilte- en gebedsruimtes van ziekenhuizen.
Onze voorstellingen zijn naast de grote en kleine zaal in het theater op en in uiteenlopende locaties te zien geweest: kunstgaleries, huiskamers, parken, collegezalen, ziekenhuizen, verzorgingstehuizen en scholen. Plekken met bijzondere achtergronden waarin bijzondere verhalen omsloten liggen. Plekken die toeschouwers op een bijzondere manier bij de voorstelling betrekken. Deze locaties zorgen er ook voor dat er onverwachte ontmoetingen ontstaan tussen verschillende generaties en tussen mensen met verschillende achtergronden.
We gebruiken altijd muziek. Dit kan middeleeuwse religieuze muziek zijn, hedendaags gecomponeerde noise, en alles hier tussenin. We maken onderdeel uit van een generatie die zonder moeite van Mozart naar Britney Spears springen, van Coldplay naar Bach of van Radiohead naar Messiaen. Al deze muziek is constant binnen handbereik.
Nieuw muziektheater gaat voor ons niet over oude dingen weggooien maar over herschikken, nieuwe combinaties maken. Nieuw muziektheater gaat over het genereren van nieuwe betekenissen.
De theaterteksten bouwt Het Geluid Maastricht op met behulp van interviews. De taal is dicht op de huid, herkenbaar en rauw. Geluid genereren betekent voor ons óók mensen een stem geven. Mensen wiens stem we normaliter in een theater niet zouden horen.
De voorstellingen van Het Geluid zijn portretten van mensen en tegelijkertijd cultuurbeschouwingen. In de voorstellingen die wij maken, reflecteren we samen met ons publiek op de gemeenschap waarin wij leven. Via de verhalen van mensen onderzoeken we de samenleving. Theater maken is voor ons een humanistische bezigheid. We leven in een wereld waarin we worden overspoeld door beelden, geluiden en betekenissen. Waarin de veelheid van informatie het soms moeilijk maakt betekenis te geven. Daarom luidt onze missie al een aantal jaren:
“Dwars door de constante toevoer van beelden, geluiden en impulsen.
Dwars door de vaak platte waan van de dag heen op zoek
naar wezenlijke reflectie.
Dwars door alle ruis op zoek naar betekenisvol geluid.”
De verhalen die wij vertellen zijn geen verhalen in de klassieke zin van het woord. Geen verhalen waarin helden worden tegengewerkt waarna ze toch overwinnen. Onze verhalen zijn cultuurbeschouwingen waarin wij reflecteren op de gemeenschap waarin wij leven. Vanuit een thema onderzoeken we de samenleving. De samenleving die een groot, politiek geheel is, maar ook weer zo klein is als de mensen die erin leven. Zo behandelt de voorstelling ‘L’intrus Fremdkörper 2#’ tegelijkertijd een hartpatiënt die om moet leren te gaan met een vreemd hart in zijn eigen lijf, een brassband die onverwacht de veilige theaterzaal komt binnen denderen en immigrantenproblematiek. In ‘Life is To Good te be True’ worden een popsociologe, een journalist die stiekem een pathologische leugenaar is en Lady Gaga door één en dezelfde persoon gespeeld. Alle drie de personages worstelen met de werkelijkheid in een maakbare samenleving. Theater maken is voor ons een humanistische bezigheid. We leven in een wereld waarin we worden overspoeld door beelden, geluiden en betekenissen. Waarin de veelheid van informatie het soms moeilijk maakt betekenis te geven.
Daarom luidt onze missie al een aantal jaren:
“Dwars door de constante toevoer van beelden, geluiden en impulsen. Dwars door de vaak platte waan van de dag heen op zoek naar wezenlijke reflectie. Dwars door alle ruis op zoek naar betekenisvol geluid.”
De verhalen die wij vertellen zijn geen verhalen in de klassieke zin van het woord. Geen verhalen waarin helden worden tegengewerkt waarna ze toch overwinnen. Onze verhalen zijn cultuurbeschouwingen waarin wij reflecteren op de gemeenschap waarin wij leven. Vanuit een thema onderzoeken we de samenleving. De samenleving die een groot, politiek geheel is, maar ook weer zo klein is als de mensen die erin leven. Zo behandelt de voorstelling ‘L’intrus Fremdkörper 2#’ tegelijkertijd een hartpatiënt die om moet leren te gaan met een vreemd hart in zijn eigen lijf, een brassband die onverwacht de veilige theaterzaal komt binnen denderen en immigrantenproblematiek. In ‘Life is To Good te be True’ worden een popsociologe, een journalist die stiekem een pathologische leugenaar is en Lady Gaga door één en dezelfde persoon gespeeld. Alle drie de personages worstelen met de werkelijkheid in een maakbare samenleving. Theater maken is voor ons een humanistische bezigheid. We leven in een wereld waarin we worden overspoeld door beelden, geluiden en betekenissen. Waarin de veelheid van informatie het soms moeilijk maakt betekenis te geven.
Daarom luidt onze missie al een aantal jaren:
“Dwars door de constante toevoer van beelden, geluiden en impulsen. Dwars door de vaak platte waan van de dag heen op zoek naar wezenlijke reflectie. Dwars door alle ruis op zoek naar betekenisvol geluid.”