zang en performance Daniela Bernoulli/ gast-actrice Carmen Nicolay / vormgeving Wikke van Houwelingen / Pianiste Dorine Diemer / Regie Gable Roelofsen en Romy Roelofsen
Premiere: maart 2009
Olivier Messiaen componeerde Harawi als ode aan zijn eerste vrouw. Door een geestesziekte dreef zij langzaam van hem af. In de muziek is de liefde en toewijding voelbaar, maar hoor je ook de onmogelijkheid om werkelijk contact te maken, je geliefde echt te kennen en binnenwerelden te doorgronden. Met Harawi neemt hij afscheid en schrijft hij zijn versie van Tristan en Isolde; de mythische dramatische fatale liefde. Wagners opera duurt zo’n vijf uur, maar Olivier Messiaen vertelt zijn abstractere versie van dit archetypische verhaal in minder dan een uur.
Wij presenteerden een bijzondere concertante versie van Olivier Messiaen’s Harawi. Samen met vormgever Wikke van Houwelingen, pianiste Dorine Diemer, gastactrice Carmen Nicolay en natuurlijk Daniela Bernouilli maakten we een beeldend, theatraal concert waarin de binnenwereld van onze bezoekers even op zijn kop stond.
Deze voorstelling maakt deel uit van de serie 'Fremdkörper': een serie theatrale onderzoeken naar hoe wij omgaan met het vreemde in onszelf en het vreemde in de ander.
Publieksreacties en recensies
Kaatje Lomme, student cultuurwetenschappen:
Sinds mei 2008 heb ik drie voorstellingen van Het Geluid gezien; L’Intrus, Kibuye en Traviata is a ready made. Een typische voorstelling van Het Geluid bevat voor mij twee elementen. Ten eerste toont de voorstelling het publiek de werkelijkheid van ons bestaan, een werkelijkheid waar we ons dagelijks in begeven maar waar we niet altijd stil bij staan. Zoals de naam al zegt, Het Geluid laat ons even stil staan en luisteren naar geluiden die we normaal wel vaag horen maar niet registreren.
Hoewel er altijd een idee schuilgaat achter de voorstellingen zal het publiek nooit een mening of een oplossing worden gegeven. Er wordt slechts een meerduidigheid, een complexiteit getoond waar je je als publiek toe kunt verhouden. Het tweede element aan voorstellingen van Het Geluid is je positie als publiek. Doordat mij geen simpele oplossing of afstandelijk verhaaltje wordt getoond wordt voel ik mij als individuele kijker sterk aangesproken, je voelt een bijna lichamelijke spanning. Er is geen mogelijkheid te ontsnappen aan hetgeen je voor je ziet gebeuren, je kan niet anders dan je aangesproken voelen en je af te vragen hoe jij nou staat tegenover de complexiteit die je voor je ziet ontstaan.