spel Daniella Bernoulli
regie Gable Roelofsen en Romy Roelofsen
Premiere: december 2008
Gespeeld op het Zomeravondenfestival in Maastricht.
Traviata is a ready made is een presentatie van ons onderzoek naar opera in een hedendaagse context. Sopraan Daniela Bernoulli, één van de kernleden van Het Geluid, staat alleen op het podium en verhoudt zich als performer tot La Traviata. De beroemde opera van Giuseppe Verdi gaat over een courtisane die sterft aan tuberculose. Het werk is een van de grote klassiekers van de opera canon en het summum van de Italiaanse opera. Daarmee maakt het deel uit van ons culturele geheugen.
Maar de opera is rijker dan de anekdote van een courtisane die wordt gezien als een object. Daarom hebben we de opera opengebroken en op een andere, verrassende manier tegen het licht gehouden. Door het stuk uit de context van de klassieke muziek te halen, brachten we een nieuw perspectief op het oude materiaal. Door de voorstelling op locatie te spelen was deze afstand met klassieke traditie gemakkelijker te nemen. Zo kwamen er interessante vragen op: Wat betekent de muziek in een koude lege betonnen fabriekshal? Hoe maak je een maatschappelijke context zichtbaar als er enkel een individu op het toneel staat?
Publieksreacties en recensies
Uit een recensie van filosoof Onno Pels:
‘Traviata is a ready made’ is a Performance by an opera singer, Daniela Bernoulli, under the flag of ‘Het Geluid’, a “theatre collective” based in Maastricht, Netherlands. It uses lyrics and for the most part also music from Verdi’s opera to touch on its very subjects - alienation and the suppression an outsider still suffers in a seemingly permissive and buoyant society – in an extremely concise and poignant way. It involves Miss Bernoulli declamating a chorus text dozens of times, screaming like a hooligan through the ‘Libiamo’, singing Germont’s famous aria ‘Del provenza e il mar’ in its original baritone tessitura and, yes, singing beautifully, bel canto and a capella, a couple of Violetta’s arias. While this may sound far fetched, it puts the hedonism and carelessness of Western society in a clear light, while at the same time portraying Violetta’s loneliness and helplessness as an outsider in this society in a very moving way. At the same time this show poses interesting questions (also through its title) on the subject of how to revive and relive the original intentions of a great work of art which has been worn down in a tradition that lets cosmetic estheticism and technical virtuosity prevail over real meaning. There is no lack of virtuosity in Miss Bernoulli’s performance, to be sure, but it is never vain. It is, as a matter of fact, almost spectacularly devoid of vanity.
Through this performance, as well as through its title, ‘Het Geluid’ is not only critical of today’s society, but is hinting at new possibilities for opera (and music theatre in general), based on a true love for – in this instance – Verdi’s music and a remarkably keen idea of the